Ben diye başlayan cümleler hep sıkıcı gelmiştir bana..ama çok haklı bir sebebim var benim:)bizim çocukluğumuzda( ki 28 yaşındayım bu arada)herşeyden oyun ve mutluluk çıkarabilirdik.akşama kadar sokakta oynardık.barby bebekler,teknolojik aletlerin çekiciliği dışardan çağıran arkadaşın sesini duyana kadardı..hiç bir şey bulamasakta 100lerce oyun üretebilirdik..taşları koy üstüste vur topu devrilsin.yakalayamazan ebesin:)sağlam bir değnek geçtiyse eline şanslısındır:haydi,çelik çomak zamanı:kaz arkadaşının alanını...gazoz kapaklarından yaptığımız fırfırlara bakmaktan gözlerimiz yorulurdu:)dokuz ylık bilmeyen yoktu mesela.kafa atışı tam puan:)))peki ya şimdi????
Ne kadar alsakta ,teknolojiye boğsakta memnun edemediğimiz ve doyuramadığımız,mutluluğun ,çocukluğun,eğlencenin,oyun sırasında yenen salçalı ekmeğin tadını bilmeyen çocuklar yetiştiriyoruz..
Eskidende yaramazdık ..ama şimdi kurtlunun adı hiperaktif oldu..ver ilacı!!!pekmezle geçn öksürüklerimiz antibiyotiksiz geçmez oldu:ver ilacı...
Bahsetmeden geçemeyeceğim.bakkal amcalarımız vardı bizim..paramız olmasada cebimize bizi mutlu edecek ufak tefek şekerlemeler koyan ve şimdi neredeler diye sormayı bile akıl edemediğimiz bakkal amcalar:(çıkarken babana selam söyle diyen ,ailemizi tanıyan hatta artık ailemizden biri olan insanlar...bizim çocuklarımız hiçbirin yaşayamayacak bunları..tabletler,bilgisayarlar,telefonlar,televizyonlar mutlu etmeyecek onları...beton yığınlarından gökyüzünün keyfini bile çıkaramayacaklar:!!!!!!
Varlık içinde yokluk çeken çocuklar...
BİZ ÇOK ŞANSLIYDIK ÇOOOKK....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder